Υπηρεσίες Ψυχιάτρου Σταυρούλας Γιαννίτση

Πολλές σωματικές διαταραχές (αναπνευστικές, καρδιαγγειακές, γαστρεντερικές, μυοσκελετικές, δερματολογικές και αρκετές άλλες) έχουν και ψυχολογικούς αιτογενετικούς παράγοντες, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό. Για το λόγο αυτό αποτελούν συχνά αντικείμενο Ψυχιατρικής – Ψυχοθεραπευτικής Αντιμετώπισης.

Ακόμη και εάν η αιτιοπαθογένεια είναι εμφανώς βιολογική, ή ίδια η σωματική νόσος έχει αντίκτυπο στην Ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς.

Η Ψυχοσωματική Ιατρική εισάγει τη λεγόμενη “ολιστική προσέγγιση” που είναι αντίθετη με την αποσπασματική αντίληψη του πάσχοντος οργάνου και σύμφωνη με την αρχαία Ελληνική προσέγγιση του ασθενούς ως ανθρώπινο όλον. Ο Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνος ” Χαρμίδης” έλεγε χαρακτηριστικά: “Όπως δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε τα μάτια χωρίς το κεφάλι και το κεφάλι χωρίς το σώμα, έτσι δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε το σώμα χωρίς την ψυχή.“

Η έμφαση που δίνεται στις σχέσεις των μελών εντός της ομάδας συντελεί στην ανάδυση ομαδικών δυναμικών και θεραπευτικών παραγόντων (π.χ. διορθωτική συναισθηματική εμπειρία) που οδηγούν στην προσωπική ανάπτυξη, αυτογνωσία και θεραπευτική αλλαγή. Στο βιβλίο μου “Ψυχοσωματική και Ομαδική Ψυχοθεραπεία” αναπτύσσονται εκτενώς όλες οι πλευρές αυτής της θεραπείας.

Ιστορία Ομαδικής Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας

Ο Freud το 1906 οργάνωσε με μια ομάδα οπαδών του, την Ψυχαναλυτική εταιρεία της Βιέννης, στην οποία συμμετείχαν σε τακτικές εβδομαδιαίες συναντήσεις τα βράδια της Τετάρτης (1906-1918), με σκοπό την προώθηση της Ψυχαναλυτικής γνώσης.  Ο Freud επιχείρησε να αναλύσει την ομάδα αυτών των ανθρώπων, και με αυτή μόνο την έννοια (και όχι την θεραπευτική), θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε ως πρώτο Ψυχαναλυτή ομάδας.

Οι πρώτες απόπειρες Ομαδικής Ψυχοθεραπείας γίνονται το 1907 από ένα μη Ψυχίατρο γιατρό τον Pratt, στο νοσοκομείο της Βοστώνης σε συνεργασία με ιερωμένους. Οι θεραπευόμενοι ήταν άποροι φυματικοί ασθενείς. Έκτοτε ακολούθησαν διάφορες εξελίξεις, ώσπου στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο S.H Foulkes στο πλαίσιο της στρατιωτικής ιατρικής στο νοσοκομείο του Northfield στην Αγγλία, καθιερώνει τις μικρές θεραπευτικές ομάδες αναλυτικού τύπου και βάζει τις βάσεις για την Ομαδική Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία. Κατά τον Foulkes η ανάδυση της θεραπευτικής διαδικασίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με δυο λειτουργίες του συντονιστή, την “δυναμική διαχείριση” και την “θεραπευτική λειτουργία”.

Η πρώτη έχει να κάνει με την τήρηση των ορίων της ομάδας και η δεύτερη με το να ενθαρρύνει την ενεργητική συμμετοχή των μελών, να δίνει έμφαση στο “εδώ και τώρα”, να επιτρέψει να εξελιχθούν οι διαδικασίες και να αναδειχθούν η συμφωνία και η διαφωνία, οι απωθημένες τάσεις και οι αντιστάσεις.

Πρόκειται για μια διαδικασία που απευθύνεται σε άτομα που βρίσκονται σε κρίσιμη περίοδο της ζωής τους εξαιτίας κάποιων συμβάντων, συνήθως του τύπου των απωλειών (σοβαρή νόσηση, θάνατος, χωρισμός κ.λ.π).

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης, συγχρόνως όμως οι καταστάσεις αυτές μπορεί να αποτελέσουν για αυτούς σημαντική ευκαιρία αναγνώρισης και επεξεργασίας των ενδοψυχικών και διαπροσωπικών συγκρούσεων τους με τελικό σκοπό να μπορέσουν να αποφασίσουν και να διαχειριστούν τις δυσκολίες τη ζωής τους και να επιτύχουν μια περαιτέρω προσωπική εξέλιξη.